Jakis czas temu sieć obiegły dwa dziecięce wierszyki pióra niejakiej Katarzyny Kowalskiej. Zrobiło się o nich głośno nie za sprawą wartości artystycznej, której notabene im zabrakło, a dzięki temu, że były wręcz przeładowane stereotypami, od których zdrowo myślący ludzie na początku XXI wieku uciekają. Dla przypomnienia- poniżej niewdzięczne wierszydła:
Jak to dobrze być dziewczynką –
Być brunetką lub blondynką.
Bez powodu można płakać –
tym za serce chłopców łapać.
Można bawić się lalkami,
stać przed lustrem godzinami.
Można stroić się do woli,
co chłopakom nie przystoi.
Można wzdychać godzinami,
można płacić uśmiechami,
pod pantoflem trzymać brata,
być dla taty pępkiem świata…
Serca podbić słodką minką…
Tylko trzeba być dziewczynką,
bo dziewczynką być, jak wiecie,
to najlepsza rzecz na świecie!
*
Jak to dobrze być chłopakiem
małym, sprytnym łobuziakiem.
Można bawić się w kowboi,
co dziewczynkom nie przystoi.
Figle płatać starszej siostrze,
na motorach znać się dobrze.
Można marzyć godzinami,
że się walczy z piratami.
Na boisku nosić korki
i być mistrzem deskorolki.
Bohaterem być dla mamy,
nie przejmować się głupstwami.
Można zawojować światem,
tylko trzeba być chłopakiem,
bo chłopakiem być jak wiecie,
to najlepsza rzecz na świecie!
Tak…uczmy dzieci od małego, że dziewczynki płaczą bez powodu, bez przerwy się stroją (co chłopcom nie wypada!), a chłopcy za to w przeciwieństwie do dziewczynek nie przejmują się głupstwami i tylko oni mogą zawojować świat. Ponadto dziewczynki mogą płacić uśmiechami i podbijać serca słodką minką – przedszkolne preludium do mentalnej prostutucji. Czym będą płacić dziewczynki kiedy już trochę podrosną? Zapewne dupą.
To tylko wierszyki i aż wierszyki. Na rozwój świadomości dziecka wpływa wszystko, więc takie brednie, do tego powtarzane przez autorytety (pani w przedszkolu) mają ogromny wpływ na kształtowanie osobowości. Dzieci od małego uczone są, że istnieją podziały na rzeczy, które w zależności od płci, są w porządku lub nie. Już nie mówię o dziecięcych ubrankach, gdzie dziewczynki ubiera się w różowe falbanki i kreuje na księżniczki (cóż, czar pryska, gdy księżniczka zamiast bajki w dorosłym życiu zostaje posługaczką księcia Janusza). Spójrzmy na zabawki dla dzieci, które niestety nadal dzieli się na te dla dziewcząt i dla chłopców:
Pamietam, jak mój kilkuletni siostrzeniec bardzo polubił bajkę Frozen, którą obejrzał w przedszkolu, ale przyznał się tylko swojej mamie, bo nie chciał, żeby wszyscy wiedzieli, że lubi bajki o księżniczkach. Myślę, że takich chłopców, którzy oprócz zabawy autami i mieczami z chęcią sięgnęliby po lalki jest naprawdę wiele, ale presja na to, co chłopiec powinien, a co nie, jest zbyt duża. Z drugiej strony jest nieco lepiej, ponieważ dziewczynek bawiących się „chłopięcymi” zabawkami nie spotyka aż taki ostracyzm. Najsmutniejsze jest to, że rodzaj zabawek kierowanych do poszczególnych płci znacząco się różni i na pierwszy rzut oka widać, do jakiego życia będziemy przygotowywać przyszłe pokolenia kobiet kupując im różowe odkurzacze, mopy i zestawy garnków.
Czy ktoś widzi cos złego w dziewczynce bawiącej się statkiem kosmicznym lub w chłopcu bawiącym się domem dla lalek? Każdy z tych zestawów jest świetny, szkoda, że zazwyczaj znajdują się w odrębnych działach: chłopięcym i dziewczęcym.
Niestety mopy i patelnie nie wszystko, co przemysł zabawkarski serwuje dziewczynkom. Jeżeli nie wpisujesz sie w rolę matki, żony i gospodyni możesz rozwinąć swoje skrzydła i zostać tancerką na rurze.
Podział zabawek na stosowne dla chłopców i dziewczynek to początek tych wszystkich idiotycznych klasyfikacji, które widzimy na każdym kroku. Jest to prosta droga do takich wymysłów jak literatura kobieca, kino kobiece oraz męskie rozrywki i męskie zajęcia. Myślę, że gdyby każdy robił to, co lubi robić, bez obaw o nieprzychylną ocenę reszty społeczeństwa, świat byłby o wiele lepszym miejscem.
