Nie uwierzysz, że te historie zdarzyły się naprawdę.

To, że podczas izolacji zdarzają mi się mylić dni tygodnia, to fakt. Dzisiaj pomyślałam, że może warto byłoby zmienić kalendarz w telefonie na taki, który oprócz daty pokazuje też dzień. Bo to wcale nie takie oczywiste, kiedy rytm życia wyznaczają, np.czytane książki, a nie grafik pracy. Nie wiem, czy nowy kalendarz dużo pomoże, bo oprócz mylących się dni, wydaje się, że zaplątałam się nieco w czasie. A dokładnie gdzieś w końcu XIX wieku.

Kiedy byłam nastolatką (to było trochę później niż wiek XIX, choć czasami wydaje mi się, że nie dużo później…) pierwsze ‚poważniejsze’ książki, jakie wpadły w moje ręce były literaturą głównie dziewiętnastowieczną. Coś ciągnęło mnie w stronę świata tiulowych sukienek, niespełnionych miłości, i czarnych romansów. Teraz wracam do niektórych ulubionych książek, a dzięki internetowi odkrywam tamten czas jeszcze dogłębniej. Bo wiek XIX pełen był niesamowitych, teraz prawie zapomnianych, historii.

Czasami odnoszę wrażenie, że rzeczywistość dorównuje literaturze w pomysłowości jeżeli chodzi o kreowanie ludzkich losów. I tak, odseparowana od świata, przypominam sobie te dziewiętnastowieczne historie, których tragizm zasadza się na izolacji właśnie. Ale zupełnie innej, niż ta, której wszyscy teraz doświadczamy.

Los, jaki spotkał Blanche Monnier, jest tak smutny i poruszający, że raz usłyszawszy tę historię, nie sposób o niej zapomnieć. Jeżeli dodamy do niej tło wielkiej niespełnionej miłości mamy niemalże sensację, jak ze starej powieści. Niestety historia ta bajką nie była, nie doczekała się szczęśliwego zakończenia, ani puenty uzmysławiającej nam, że dobro zawsze góruje nad złem.